وب سایت صنم پاشا آموزش موسیقی کارگاه شناخت نت های حنجره عنوان درسی که در مرکز آموزش هنری بنیاد رودکی» با همکاری گروه نمایش «نیست» ، برگزار شد.
کارگاه شناخت نتهای حنجره استاد: صنم پاشا در رابطه با صداسازی و جای درست صدا . تمرین های کاربردی تنفس و در نهایت تقویت ماهیچه ها و شناخت نت ها.
به گزارش ایران تئاتر به نقل از روابط عمومی و امور بین‌الملل بنیاد رودکی:
مرکز آموزش هنری بنیاد رودکی برای تکمیل گروه بازیگری کارگاه تئاتر روایی که با همکاری گروه نمایش «نیست» برگزار می‌شود .از هنرجویانى که داری مهارت‌های ویژه‌ای درزمینهٔ موسیقی و تئاتر هستند دعوت به همکاری می‌کند.
هدف این کارگاه‌ها، کشف استعداد و ایجاد فرصت برای علاقه‌مندان به بازیگری است؛ علاقه‌مندان فرصت تجربه‌ای حرفه‌ای را در فضای تالار حافظ بنیاد رودکی پیدا می‌کنند.
این کارگاه‌ها توسط مرکز آموزش هنری بنیاد رودکی و با همکاری حسین جمالی (سرپرست گروه نمایش نیست) و در دو ترم طراحی‌شده است.
پیش‌ازاین سرفصل‌های ترم اول این کارگاه که در طول یک پروسه پژوهشی و اجرایی بر روی شیوه اجرای نمایش‌های ایرانی به‌دست‌آمد.
با حضور استادان باتجربه تئاتر، سینما و موسیقی: حمید پور‌آذری، حسین جمالی، مجید رحمتی. امیرحسین عسگری، مهدی فرهادی پور و صنم پاشا در نیمه شهریور به پایان رسید.
نمایش «احتمال اشتباه» نیز ماحصل برگزاری کارگاه «بازیگری – روایت موزیکال» است که در اوایل سال با عنوان پروژه «هدهد» در مرکز آموزش هنری بنیاد رودکی (تالار وحدت) برگزار شد.
حسین جمالی سالهای زیادی است که در «فرموله کردن سبک نمایش ایرانی» می نامد، تلاش می کند. زمان انتقال سینه سینه تئاتر ایرانی گذشته و باید یک اسلوب برای آن طراحی کرد.
اجرای سه گانه آثار شکسپیر
- «مجلس نقالی رومئو و ژولیت»
- «لیر بیچاره»
- «مجلس انتقام‌جویی هملت»
- «چل گیس»
از جمله اقداماتی بود که جمالی با همین نگاه و در قالب پژوهش‌های اجرایی در حوزه نمایش‌های ایرانی- شرقی و روزآمد نمودن روش بیان بومی، کارگردانی کرده است.
نمایشی که تلاش دارد با بهره گیری از استعدادهای نسل جوان، نمایشی به سبک نمایش های ایرانی را به روی صحنه ببرد.
بعد از تربلوژی آثار شکسپیر و چل گیس، به سمت اینگونه نمایش ایرانی رفتید؟
من از بدو فارغ التحصیلی از دانشگاه، همواره در تلاش برای شناخت یک شیوه اجرایی از نمایش های ایرانی بودم. در دورانی که قصد نوشتن متن پایان نامه را داشتم به مرور با سبک نمایش ایرانی آشنا شدم. احساس کردم نمایش ایرانی خیلی بی تکلف و ساده حرف هایش را می زند . مخاطب با این شیوه ارتباط خوبی برقرار می کند. لذا ابتدا پایان نامه ام را با عنوان «مجلس نقالی رومئو و ژولیت» تک نفره اجرا کردم و بعد از آن قصه های زیادی را چه آثار غربی و چه ایرانی آزمایش کردم.
در ادامه این نگاه خاص، شش سال پیش متنی با عنوان «تهمینه» نوشتم . در آن داستان رستم و سهراب از زبان تهمینه روایت می شد. اوایل امسال در کارگاه«بازیگری – روایت موزیکال» این فکر به ذهنم خطور کرد . این داستان را با هنرورانی که دوست دارند کار روایی بکنند تمرین کنیم و در نهایت نمایش تهمینه با تغییراتی، تحت عنوان «احتمال اشتباه» برای اجرا آماده شد.
تمام تلاش من این است که نمایش ایرانی را از حالت سینه به سینه خارج کنم و فرموله نمایم چون معتقدم نمایش ایرانی دقیق ترین راه برای برقراری ارتباط با مخاطب در ایران است.
یکی از ویژگی های نمایش «احتمال اشتباه» تمرکز بر روایت بود تا درام؛ به عبارتی مخاطب بیشتر روایت شنید تا بازی ببیند. این موضوع را هم باید حول محور حرکت به سمت نمایش های ایرانی بدانیم؟
اینکار یک کولاژ است . از چند تکنیک نمایشی در آن استفاده می شود. من معتقدم برخی مواقع به جای گفت و گو می توان از گفتار استفاده کرد و با لباس، نور، حرکت، لحن و … مفاهیم را به مخاطب انتقال داد. ما در نمایش بنداربیدخش یا افرا اثر استاد بیضایی نیز تاکید بر گفتار و روایتگری را می بینیم. اینکه بازیگر با دست خالی و بدون اتکای مستقیم به سایر عوامل صحنه مثل دکور مفهوم را به مخاطب می رساند از ویژگی های منحصر به فرد کار ماست. ما به دنبال برقراری ارتباط بهتر با مخاطب هستیم نه تفاخر یا ارائه فرم.
تلاش من این بود مانند یک نقال که با حرکات ساده و ایجاد رابطه مستقیم مفاهیم را ارائه می دهد، عمل کنیم. وقتی مرشد ترابی فقط با یک منتشا قصه ای بسیار پیچیده را به سادگی بیان می کند . مخاطب محو گفتار او می شود ما روایت می بینیم. مخاطب با خیال کردن قصه را می سازد و در این نمایش به دنبال آن بودم.
یکی دیگر از موضوعاتی که در اجرا خیلی بدان اهمیت می دهم قصه های مادربزرگ هاست. ما در کودکی چشمهایمان را می بستیم و تصور می کردیم. تکنیکی که مادربزرگ در بیان قصه داشت واقعا یک دستاورد بزرگ فرهنگی است که باید روی آن سرمایه گذاری شود.